Doe eens ff normaal

…weer een dag voorbij in het oog van de orkaan. De uitbreiding van IC bedden is een feit, collega’s worden en zijn a la minute geschoold om op de IC van dienst te zijn; 24/7 gaan ze acute IC patiënten verzorgen, zij die dichter bij het einde zijn dan ooit.
In de drukke voorbereidingstijd is even geen tijd voor alle niet spoedeisende zorg, met een handomdraai stellen we uit of af.
De nieuwe werkelijkheid dringt overal binnen, het is stil op het parkeerdek, de poli’s ademen een gekke zondag, de hal van het ziekenhuis galmt.
Binnen voel, zie en ruik je de spanning, enkele momenten van tranen omdat het zó onzeker is wat er op mij afkomt en op ons…hoe erg wordt het? Hoeveel gaan er dood? Wat als ik besmet wordt, mijn kinderen? Moet dit? Heb ik een keuze? Dit kán toch niet?
Wat als…en niemand weet het.
Angst bij doktoren, ‘ ik kuch..’, ‘ wat nu..?’
Twijfel bij de berichten in de media, uit het buitenland, doen we het goed? Hoe houden we vol?
De scholing is klaar, morgen nog een groepje en hup het diepe in…naar het virus, in al zijn facetten.
Mijn dag zit erop.
Oh ja nog even boodschappen doen…doen!?
Op de parkeerplaats zie ik een mevrouw sjouwen met, naar schatting, 24 rollen toiletpapier.
Rustig..misschien heeft ze of zij…misschien…stel je oordeel uit..het kost me moeite.
Binnen rijd ik rond en mis al spoedig mijn ‘ vaste’ boodschappen, geen vlees, nauwelijks groente, geen brood én, geen goedkoper toiletpapier.
Is het dan toch??
Ik verzamel, reken af en denk. Alle mensen deugen toch?
Prachtige acties, gebaren, steunbetuigingen, écht geweldig maar…doe eens ff normaal.
Doe je boodschappen en denk dan bij de tweede of derde ‘ hamster actie’ aan die mensen waar je recent nog voor klapte of je waardering voor uit sprak of je duim voor opstak..
Bedankt, we doen het graag, we doen het goed!
In het oog van de orkaan…